Danas je u Beogradu preminuo jedan od najznačajnijih domaćih pozorišnih reditelja Dejan Mijač. Komemoracija će biti održana u Jugoslovneskom dramskom pozorištu. Vreme komemoracije i sahrane objavićemo naknadno.
Dejan Mijač je rođen u Bijeljini 1934, u svešteničkoj porodici. Po završenoj gimnaziji u Valjevu, upisao je studije jugoslovenske književnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a zatim i pozorišnu i radio režiju na Pozorišnoj akademiji, u klasi Vjekoslava Afrića. Po završetku studija, 1957. dobio je angažman u Narodnom pozorištu u Tuzli. Za četiri sezone u Tuzli postavio je na desetine predstava i, premda ovo pozorište nije bilo žiža pozorišnog života Jugoslavije, njegov rad se pročuo pa je usledio poziv slavnog upravnika Miloša Hadžića da pređe u Srpsko narodno pozorište u Novom Sadu, u kome je kao kućni reditelj, u narednih trinaest godina, režirao niz zapaženih predstava klasičnog i savremenog repertoara, a njegova prekretnička režija bila je Pokondirena tikva Jovana Sterije Popovića 1973. godine koja je predstavljala radikalan zaokret u odnosu na dotadašnja tradicionalna tumačenja ovog srpskog klasika. Sistematično je nastavio da se bavi Sterijom tokom celog života i režirao i druge njegove drame: Džandrljivi muž (SNP, 1962), Ženidba i udadba (Narodno pozorište Sombor, 1975), Kir Janja (Udruženje filmskih umetnika Srbije, 1978), Laža i paralaža (Knjaževsko-srpski teatar, 1980), Nahod Simeon (JDP, 1981), Rodoljupci (JDP, 1986. i ponovo 2003). Bavio se glumačkim pedagoškim radom u Novom Sadu, pri Dramskom studiju SNP-a, a potom prešao na Katedru za pozorišnu režiju na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Ostao je na Fakultetu do penzije.
Režije Vase Železnove, Gorkog, i Nušićeve Pučine, bile su njegovi prvi radovi u JDP-u, u kojem je, iako nikad nije bio stalno zaposlen, s punim pravom smatran kućnim rediteljem. Poput novosadske Pokondirene tikve, i Pučina je bila daljnji iskorak u tumačenju domaćih klasičnih dela, i ostala jednom od trajnih činjenica savremenog srpskog teatra. Sa dolaskom Jovana Ćirilova na mesto upravnika JDP-a, Mijač je ostvario kontinuitet svojih velikih rediteljskih dometa, poput praizvedbe Simovićevog Putujućeg pozorišta Šopalović i prve verzije Sterijinih Rodoljubaca. Premda nikad nije bio na čelu neke institucije, njegov autoritet bio je široko priznat i on je uvek rado pozivan da režira u pozorištima Atelje 212, Grad teatar Budva, Zvezdara teatar, Teatar Kult, Pozorište „Boško Buha“, Narodno pozorište Niš, NP Sombor, NP u Beogradu, NP Sarajevo, Beogradsko dramsko pozorište, Kazalište Jazavac u Zagrebu, HNK Split, HNK Rijeka, Pozorište „Joakim Vujić.
Glumci su voleli da rade sa Mijačem jer je on kroz glumce umeo da sprovede svoje ideje na način da su i sporedne uloge postajale vidljive i učestvovale u značenju predstave. Umeo je da angažuje ansambl, da u glumcu potakne ono najbolje što ima da podari, premda je Mijač bio poznat i kao strog i zahtevan reditelj.
Dejan Mijač je umeo da odabere pravi komad za dati društveni trenutak, ali je predstava Golubnjača Jovana Radulovića (1951–2018) u Srpskom narodnom pozorištu, 1982. izazvala tako jak odijum u vladajućim krugovima KP Vojvodine da je došlo do zabrane predstave. Hrabrim činom reditelja i glumaca predstava je uspela da preživi zabranu tako što je preseljena u Beograd, 1983, gde je odigrana čak 250 puta pred punim gledalištem Studentskog kulturnog centra. Gostovala je i na obnovljenom festivalu Alpe-Adria u Sloveniji. Mijač je postavio predstavu Mrešćenje šarana Aleksandra Popovića (1929–1996) kojom je otvoren Zvezdara teatar, 1984. Godine 1987. postavio je provokativnu dramu Slobodana Selenića Ruženje naroda u dva dela u Jugoslovenskom dramskom.
Radeći niz komada Biljane Srbljanović, čije je tri drame premijerno postavio (Amerika II deo, Atelje 212, 2003), Skakavci (JDP, 2005), Barbelo, o psima i deci (JDP, 2007), Mijač je značajno doprineo njenom spisateljskom stasavanju u jednu od vodećih evropskih dramskih autorica. I pored mnogih poziva, Mijač je odlučio da se povuče iz aktivnog pozorišnog života 2011, a za svoju poslednju testamentarnu režiju odabrao je Jugoslovensko dramsko pozorište i Čehovljev komad Višnjik.